-
माती
माझी ‘माती’ सुद्धा ह्यांनी रविवार बघून घेतली, रडण्याच्या नावाखाली मित्रमंडळी भेटली, जाऊ विचार केला होता रानी-वनी सन्यासाला, सारी प्रपंचाची मेंढरं मला तिथंच भेटली, होता दिवा उशाखाली म्हणून निश्चिन्त राहिलो, माझी अंधारी झोपडी काल त्यानेच पेटली, दिली जमिन मी सारी दान-धर्माच्या वाट्याला, माझ्या पोरांनी ती पुन्हा त्यांना मारून घेतली, केल्या अगणित फेऱ्या…
-
रंग
चेहेऱ्यात अडकला जीव येते की रे कीव मला वेड्यांची, झाले परि आंधळे त्यांना जी न कळे कला जगण्याची, राहशील किती तू व्यस्त करी उध्वस्त जगणे स्वतःचे, समज नाही बुद्धीची अंती वृद्धीची गणितं प्रगतीचे, घालवी सर्व आयुष्य समजुनी तुच्छ जे दिसे काळे, बगळा असो वा कावळा दोन्ही आकाशी उंच उडती रे, दोन्हीची वेगळी भूक वेगळी रीत…
-
COLD COFFEE आणि बरंच काही… (लेखक – प्रमोद)
मुळात मी लिहित वगैरे नाही…लिहिण्याचा आणि माझा संबंध फक्त प्रश्नांची उत्तरे देण्यासाठी यायचा…परीक्षेच्या वेळी…असो…आज लिहावसं वाटतंय…याचं कारण म्हणजे..एक व्यक्ती आहे.. खरं सांगायचं तर मला त्या व्यक्तीला भेटण्याची इच्छा अगदी मनापासुन होती…किंबहुना ती इच्छा खुप दिवसांपासुन होती..अगदी कॉलेजच्या दिवसांपासुन…आणि माझे त्या दृष्टीने प्रयत्न चालु देखील होते…परंतु काही अपरिहार्य कारणांमुळे भेट घडुन येत न्हवती… शनिवारी रात्री पुन्हा…
-
सावित्री मी
सावित्री मी अहिल्या मी जीती जागती मलाला मी, झाशी मधली खाकी मधली गगन भरारी कल्पना मी.. पंख जरासे पसरु दया, उडू दया, मला जगू दया.. कुणी येईल समोर त्याला प्रेमळ तितकिच कठोर मी, सरस्वतीच्या रूपामधली महिशासुर मर्दिनीही मी.. सावित्री मी.. निपक्षपाती आई बनते अंगाईतली गाणी म्हणते, तुझीच सीता पतिव्रता मी वेळ प्रसंगी दुर्गा बनते.. सावित्री…
-
भीक-पाळी (लेखक – शेखर)
आज नेहमी पेक्षा थोडं लवकर निघालो ऑफिस ला. स्टेशन वर नेहमी प्रमाणे वर्दळ ही नव्हती. 7.15 ची अंधेरी लोकल पकडली आणि ठरलेला डबा पकडला. जागा असूनही म्हंटलं आज उभे राहूनच जावं. ट्रेन सुरू होताच माझं लक्ष ऐका आजी कडे गेलं. ती खालीच बसली होती. तिचं एकंदरीत रूप पाहता अंधपणामुळे तिची अवस्था फार काही बरी नव्हती.…
-
“दादर”
‘येथे कविता लिहून मिळतील’ कविता संग्रहात दुसऱ्यांसाठी मी बऱ्याच कविता लिहिल्या. पण ह्या कवितासंग्रहातली ‘दादर’ हि माझी सगळ्यात आवडती कविता… जी मी माझ्या स्वतःसाठी लिहिली होती. दादर मध्ये राहिलेल्या प्रत्येकाला हि कविता तितकीच भिडेल अशी आशा करतो.. “दादर” माया मुंबईची जणू काया आईची.. रंगीत साडीचा मखमली पदर.. दादर.. माझं अर्ध घर.. दंगलीने हादरलेली, गर्दी घट्ट धरलेली, अहोरात्र भार उचलत छातीवर,, दादर.. माझं अर्ध घर.. दिवाळीच्या दिव्यांनी लखलखणारी, मराठमोळी कोमल नारी, जणू स्वर्ग अप्सरा नांदते जमिनीवर, दादर.. माझं अर्ध घर.. मागेल ते ती लगेच देते, पोटाची बुद्धीची भूक भागवते.. आहे एक अनोखं ज्ञानाचं आगर, दादर.माझं अर्ध घर..…
-
या मोर्चा मधे
या मोर्चा मधे इथं भांडण चाल्लीत, म्हणे ही सारी दलीत, पर मरणार माणुस.. या मोर्चा मधे! . . मरणारा मारणारा, जातीला तो सांगणारा, व्यर्थ ओरडणारा तूच, कोण उच्च कोण नीच, कोणी केसाला खेचील, कोणी देशाला विकिल, पोरका तूच होशील वेड्या.. या मोर्चा मुळे . . का दगड़ मारीला, कसा कागद फाडीला झाला जनावर तूच, खून…
-
टिप
आपल्या रोजच्या जेवणाच्या ठिकाणी वेटरला टिप द्यावी कि नको हा विचार मी करत होतो. गेली १० वर्ष हेच वेटर काका आमची ऑर्डर घेत आलेत. आज टिप द्यावी तर उद्या ती न दिल्याने काकांना खराब वाटेल आणि बर.. रोज टिप देणं आपल्याला परवडणार देखील नाही. १० वर्ष आधी मला हे टिप देण्याचे विचार कधीच आले नव्हते.…
-
मनातलं घर
घर. लहानपणी हा शब्द ऐकला कि त्रिकोणी कौलं आणि खाली ४ भिंती अशी वास्तू डोळ्यासमोर यायची. लहान असताना भरपूर वेळा अशी घरं कागदावर रेखाटली आहेत मी. पण माझं घर तसं बिलकुल नाही आणि आता मला ते थोड्या दिवासंनी सोडाव लागणार आहे. मी घर सोडण्याआधी एक दिवस असाच कोणी नसताना भिंतींना बघत बसलो होतो. ह्या त्याच…
-
मिशा… कि… नवीन बूट!
‘लहानपण’ म्हणजे आपल्या आयुष्यातला सगळ्यात श्रीमंत काळ, ज्यात नवीन शर्ट, नवीन बूट हीच आपली property असते. त्या दिवशी ट्रेन मधून घरी जाताना एक १२-१३ वर्षाचा मुलगा माझ्या समोरच्या सीटवर बसलेला. त्याला बघून जाणवलं कि आता तशी property माझ्याकडे नाहीय. आता मी त्या वयाला फक्त आठवू शकतो, त्या वयात जाण कधीच शक्य नाही. वय लहान असल्याचे…
Got any book recommendations?